Selecteer een pagina

Je kan nooit raden waar ik nu zit.. Ik laat je nog even in spanning zodat ik mijn blogpost in chronologische volgorde kan vertellen anders zal ik veel vergeten vrees ik. Daarnet heb ik zelf even teruggepiept naar mijn vorige blogpost want ik wist al helemaal niet meer wat ik jullie heb verteld. Zoals ik toen hoopte dat ik donderdag op de Eureka ging zitten, zo gebeurde het ook. Enkel niet om een tour rond de whitsundays te doen maar om een viertal nachten op de boot te slapen.
image

(Eureka in the dark)

Sinds maandag was iedereen in Airlie beach in de ban van de cycloon Dylan. Een cycloon die over de noord-oostkust van Australië zou trekken. Ja lap, Airlie beach hoort daar natuurlijk ook bij. Nog straffer ik bevond mij op dat moment in Airlie beach! Dus het was wat bang afwachten om te horen of en wanneer de cruises naar whitsundays gingen gecancelled worden. Daar was het dan, het verdict. Dinsdag werd alles gecancelled. Geen enkele boot mocht nog uitvaren. Bummer want we zaten al even te wachten tot we eindelijk die befaamde eilanden konden gaan bewonderen. Anyways na een telefoontje met Mal, de skipper van de Eureka, mochten we woensdagavond op de boot intrekken tot hij zou uitvaren. Dat was ten vroegste vrijdag aangezien de cycloon precies wat langer bleef hangen dan gedacht. Oh ja, we hebben gratis verblijf dus dat maakt veel goed!

Ondertussen hadden we wel al wat vrienden gemaakt in de hostel. Airlie beach is nu eenmaal niet zo groot dus die kwamen we wel nog soms eens tegen. Het centrum van Airlie bestaat vooral uit travel agencies, hostels, pubs en discos en één veel te dure supermarkt. In de late namiddag op woensdag verlieten we het centrum en trokken we richting the bay waar de boot voor anker lag. De deckhand Corby, een duitser, was echt heel vriendelijk en gaf ons meteen een bed en zelfs dinner! Hij had wel even vermeld dat het wat druk zou kunnen zijn op de boot aangezien er een hoop trainee deckhands kwamen overnachten. Basically, werd het gewoon een hostel want uiteindelijk sliepen er 10-12 mensen en de boot kan er maximum 15 aan boord hebben. ‘S nachts werd het er dus vrij gezellig enkel overdag was het te druk bevolkt. Wij hebben uiteindelijk 4 nachten op de boot gelogeerd en ja ’t leven op een boot bevalt me wel. We waren wel allemaal redelijk verveeld met het weer aangezien het bijna 3 dagen onophoudelijk geregend heeft. Ook de nacht dat de cycloon over Airlie beach trok zaten we op de zeilboot maar we hebben er bitterweinig van gevoeld. Ja mede door de “cycloon-party” aan boord! Omdat de boot zowat een kleine cel met 10 medegevangenen was geworden, heb ik een nieuw boek uitgelezen. Jiehaaa! Met dank aan “Lea’s book exchange” voor het goedkope maar goede boek!
image

(Cyclone party)

Door de weersomstandigheden konden we nergens naartoe, alle openbaar vervoer was gecancelled en bitter weinig mensen durfden de auto gebruiken. Ook de boottrip die was uitgesteld tot vrijdag werd geschrapt. So I felt pretty shitty! Gelukkig zijn we vrijdag dan toch nog aan een boottrip naar de whitsundays geraakt. Ik stond namelijk al op het punt om mijn biezen te pakken en terug naar het zuiden te trekken.
image

(Halve zeilboot dat aangepoeld was na de cycloon)
image

(Het prachtige Airlie beach bij mooi weer)

Zaterdagmorgen was het dan eindelijk zover. We hadden de twee laatste plaatsen op de Waltzing Matilda zien te bemachtigen. Op de zeilboot konden 14 passagiers dus het was ook een van de kleinere boten maar wij waren al blij dat we eindelijk op zee konden. Bijna alle andere boten bleven aangemeerd. De crew members op de boot waren de max! Damon & Richy hebben de eerst wat niet zo enthousiaste toeristen snel kunnen doen veranderen met hun enorm droge humor. Op een tweedaagse zeiltour leer je toch snel mensen kennen. Dus de enige avond die we samen waren was wel een klein feestje, ook al was het initieel geen party boot.

Whitsundays is als je het mij vraagt, overroepen! Natuurlijk waren de omstandigheden voor ons niet perfect maar ik heb zelden met verstomming naar de stranden of gelijk welk ander uitzicht gekeken. De enige reden waarom ik het opnieuw zou doen, is het snorkelen. Enorm leuk om te doen, ik verlang nu nog meer om te leren duiken, en er zwemmen wondermooie beesten rond. Bij ons was de visibility, om het op zijn ozzies te zeggen, “shit”. Dit kwam doordat onze beste vriend Dylan alles in het water ferm door elkaar heeft gegooid. Toch heb ik enkele prachtige vissen kunnen spotten, Yes!! Grappig is wel dat als je er in het water springt, je altijd een “stingersuit” moet aandoen zodat de kwallen je niets kunnen doen. Dus iedereen die er gaat zwemmen lijkt op een ninja.
image

(Ninja Robbe – stingersuit.
Meer foto’s van whitsundays krijg ik nog van Lea want mijn gsm was plat. Ik heb haar camera wel in het zand laten vallen dus er kan wat vertraging op de foto’s zitten.)

Na een geslaagde trip waarbij ik veel nieuwe en leuke mensen heb leren kennen en misschien ook wel een kleine passie voor zeilen heb ontdekt, trokken we terug naar een hostel voor één nacht. Vlak voor onze kamer stond een auto geparkeerd met een papier aan de ruit “rideshare to south? Call…”. Mijn telefoon heb ik altijd binnen handbereik dus ik had al snel Michael aan de lijn. Een Oostenrijker die samen met een vriend voor een maand in Aus rondtrekt.

Na een avond in de bar van de hostel te hebben gezwansd, vertrokken we de volgende avond richting het zuiden. Waar ik dus eigenlijk vandaan kwam, but I like roadtrips so this was perfect! Na wat eten ingeslaan te hebben en 2uur te rijden kwamen we aan in een park in Mackay. Daar hebben we gebarbequed en onze tent opgezet achter een grote heuvel in de hoop dat niemand ons zou zien. ‘T was een gezellige avond want de oostenrijkers hadden hun accordeon mee en konden er wel wat van. Spijtig genoeg was de roadtrip van korte duur. Ik had de dag dat we vertrokken in Airlie beach een farmer aan de lijn gekregen die me wel kon gebruiken op zijn farm. Ik heb altijd gezegd dat ik op een farm wil werken dus voila, ik krijg de kans.
image

(Lea, Mario & Michael op onze bbq stek)

Toen de Oostenrijkers me dinsdagmorgen in de middle of nowhere op een farm in St Lawrence afzetten, nam ik met pijn in het hart afscheid van hen en Lea. Hierna moest ik meteen vuile kleren en een soort waterbotten aantrekken. De boot vasthaken, de auto in en weg zijn we. Onderweg snel even kennis maken met Greg en Ben, vader en zoon. Plots laten we de boot in vuil bruin zop en moet ik erin springen. We gaan modderkrabben vangen! Was mij dat een ervaring de eerste dag. We vlogen in volle vaart over de vuile zee. Ik moest mijn pet stevig vasthouden. Plots vertraagden we en viste Ben een kleine blauwe boei uit het water. Hij duwde me een koord in mijn handen en zei “pull”. Na veel getrek kwam er een krabbenval naar boven. En zo geschiede, ik heb mijn eerste mud crabs gevangen!

De farm van Greg, Colleen en hun zoon Ben is immens. Hun hoofdbezigheid is modderkrabben vangen maar er lopen hier ook een duizendtal herten rond. Die gebruiken ze dan weer om te slachten en als aas te gebruiken voor de krabben. Ik heb al veel gezien en geleerd. Vooral ook het oersaaie bestaan van een farmer mag ik hier ervaren. De ganse dag door niemand zien, enkel elkaar. Geen wonder dat je dan ’s avonds je avondmaal voor TV opeet. Vanavond komt er normaal nog een backpacker helpen. Dus dan slapen we met twee mensen in de cabin. Oh ja vergeten vertellen, dat ik een eigen minimalistisch onderkomen heb hier.
image

(Mijn bed met muggennet, echt wel nodig!)
image

(De keuken in de cabin. Volledig voor mij maar ik krijg wel lunch en dinner van de familie dus die keuken heb ik zoveel niet nodig)
image

(Het uitzicht vanuit mijn cabin voordeur)

Vandaag moest Greg naar Mackay om wat dingen te regelen dus heb ik wat gardening gedaan. ‘T blijft hier toch altijd boeiend. Tijdens het afkraken van de bladen van een palmboom, heb ik een nest spinnen ontbloot en de moeder was niet zo tevreden. Gelukkig was ze niet snel genoeg om me te bijten. De wespen die in perongeluk heb verstoord waren daarentegen wel snel genoeg. Gevolg was 2 wespsteken, wat nog meeviel.
image
(De vuurspot waar ik al het groenafval mocht dumpen. Gek uitzicht toch?)
image
(Palmtree die ik moest ‘trimmen’. De hangende bladeren moest ik verwijderen. Dat doe je dus niet zomaar, daar heb je toch heel wat geduld en een scherp mes voor nodig.)
image
(De spin die me bijna te pakken had)
image
(De wespen die me 2minuten later te pakken hadden. Ze leven dus blijkbaar aan de onderkant van de palmboombladeren. Zo worden ze niet nat, slim!)
image
(Een van de mooie honden op de farm)
image
(De herten op de farm, maar ik probeer snel om dichter te geraken. Alsook probeer ik de krabbenjacht in beeld te brengen!)

Morgen gaan we normaal gezien om 5am krabben vangen. Dus dat wordt een vroege en lastige dag waarschijnlijk.

Ik probeer vanaf nu opnieuw meer foto’s te maken. Enkel rond en in het water ben ik nogal bang dat ik mijn meest kostbare bezit, mijn gsm, zou kunnen verliezen. But I’ll get you pics!

farmboy
Robbe ( die nu de afwas moet doen, merde! )